Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσεις κάποιος; Θρήνος, απόγνωση, καταστροφές και ευθύνες…
Ό,τι να πει κάποιος, είναι λίγο, αφού ήταν μαθηματικά βέβαιο πως τουλάχιστον στον Λήλαντα, κάποια στιγμή θα επαληθευόταν και το χειρότερο σενάριο.
Τώρα, ο ένας τα ρίχνει στον… άλλο και για μια ακόμη φορά αναζητούνται ευθύνες. Όμως πρέπει να πας εκεί, για να καταλάβεις τι έγινε πραγματικά και να διαπιστώσεις ξανά, πως το κράτος ήταν ανέτοιμο.
Χωρίς προγραμματισμό για μεγάλα έργα, χωρίς πλάνο και σχέδιο, πολύ φοβόμαστε πως θα δούμε πάλι αυτό το κακόγουστο έργο στο μέλλον.
Γιατί όταν τα κανάλια φύγουν, οι δημοσιογράφοι ακολουθήσουν την επικαιρότητα και το κράτος θα ασχοληθεί με κάτι άλλο (σημαντικό επίσης), τότε θα νιώσεις τη μοναξιά του πολίτη που τα έχασε όλα και έμειναν μόνο φωτογραφίες και αναμνήσεις. Φόβος και μαύρες μνήμες.
Για πόσα χρόνια ακόμα θα λείπει η μέριμνα; Για πόσες ακόμα δεκαετίες, ο ένας θα τα ρίχνει στον άλλο, χωρίς κανείς να πληρώνει ποτέ.
Και πάντα θα καταλήγουμε ίσως στο ίδιο… Θεομηνίες, η κακιά στιγμή, παραλείψεις «αγνώστων», μεγάλα λόγια και έργα που θα γίνουν και στο τέλος, εσύ Έλληνα θα παραμένεις άστεγος, αδύναμος και πληγωμένος από την αφηρημένη έννοια… κράτος.
Κατά τα άλλα, είσαι χρεωμένος ως το λαιμό, γιατί δεν πληρώνεις αφού δεν μπορείς. Γιατί αυτοί που εσύ πληρώνεις και ζουν από τα χρήματα που δίνεις (από το υστέρημά σου δηλαδή) ή δεν θέλουν να δουλέψουν ή σε κοροϊδεύουν και πάλι.
Γιατί έμαθες να σου κουνάνε το δάχτυλο και να σου επιβάλλουν πρόστιμα, με χιλιάδες τρόπους.